یادی از دوست

بإسمک الأعظم

  

شهیدحجت الاسلام و المسلین سید محمدرضا سعیدی از فضلای حوزه علمیه قم بود و از دوستان دیرین ما، سال ها در آبادان به اتفاق آقایان مکارم، خزعلی، سبحانی و دیگر دوستان اهل علم،‌ منبر می رفتیم. از قم با هم حرکت می کردیم و باز کم و بیش با هم برمی گشتیم. یک بار پیش از نهضت روحانیت در « خسروآباد » آبادان بر اثر انتقاد ار رژیم دستگیر شد که با اقدامات حجت الاسلام و المسلمین قائمی، روحانی معروف آبادان، سرتیپ صور اسرافیل، فرماندار نظامی را ملاقات کردیم و ضمن معرفی او که از فضلای محترم حوزه علمیه است، توانستیم آزادش کنیم. شهید سعیدی، روحانی متصلب،‌متعهد، درس خوانده و خدمتگزار صمیمی اسلام بود. در میان صدها شاگرد فاضل امام خمینی، مشهور و از شاگردان مرحوم آیت الله بروجردی نیز بود و دروس هر دو مرجع عالی قدر را می نوشت. او واقعا به امام خمینی عشق می ورزید. از کسانی بود که در درس اصول معظم له زیاد اشکال می کرد و عادت داشت که اشکال را دنبال می نمود. روزی ضمن دنبال کردن اشکال، امام خمینی فرمودند: « آقای سعیدی! من دارم اذیت می شوم». مرحوم سعیدی هم ساکت شد و دیگر هرگز ندیدم اشکال کند. روزی در درس امام خمینی، پهلوی او نشسته بودم. پرسیدم: « آقای سعیدی! مدتی است که دیگر اشکال نمی کنی و ساکتی ». گفت: « دیدم حاج آقا ( آن موقع فضلای حوزه به امام خمینی، حاج آقا می گفتند )از دنبال کردن اشکال من اذیت می شود. حال که چنین است، ناراحتی آقا را نمی خواهم و دیگر بنا دارم اشکال نکنم».